Van Brecht (België) naar een manege bij Zandhoven (België)

Zondag 12 maart 2017

Zoals steeds ontmoeten we elkaar bij het eindpunt voor vandaag; een manege nabij Zandhoven. We stappen over in één auto en rijden naar het beginpunt: Brecht. In tegenstelling tot de verwachtingen eerder deze week, belooft het een prachtige dag te worden. Het is even voor elf uur en nog een beetje fris, maar in de zon merk je al dat de lente in de lucht zit. We gaan weer verder waar we de vorige keer gebleven zijn en onder een blauwe hemel met slechts hier en daar wat lichte sluierwolken lopen we door de straten van Brecht. We zullen vandaag bijna 23 kilometer lopen. Brecht heeft een kleine stadskern en gelukkig geen uitgebreide nieuwbouw wijken.

Klik op de foto om deze beter te bekijken.

In het voortuintje van één van de wat nieuwere huizen is iemand in de tuin bezig. Er staat een pruimenboompje vol met prachtig witte bloemen. De man in de tuin maakt geen bezwaar wanneer ik vraag of ik een foto van het boompje mag nemen. Misschien is het niet eens zijn tuin.
We lopen een paar straatjes door, waarna onze wandeling al snel langs weilanden en bosranden loopt.

We passeren een fraaie kasteelhoeve die te koop staat. Al lopend fantaseren we hoe je er een woongroep voor bejaarden van zou kunnen maken. Met ons gezicht in het laagstaande zonnetje lopen we verder over verharde wegen en na ongeveer 2 kilometer komen we bij een vaart en lopen rechtsaf de vaartdijk op .

We zullen over deze dijk ruim een kilometer tot aan de volgende brug moeten lopen. Daar zijn ook twee café-restaurants waar we wat kunnen eten. Het is eigenlijk te snel om daar iets te eten, maar de eerstvolgende mogelijkheid is pas 7 kilometer verderop. Omdat het nu te vroeg is om voluit te gaan lunchen en we zeker ook de uitspanning 7 kilometer verderop willen aandoen (het brouwerij café van Westmalle), besluiten we hier en bij Westmalle ook iets kleins te eten. We kiezen voor Café Caro aan de overkant van het kanaal, waar ikzelf een koffie verkeerd en een wafel met slagroom eet. De anderen kiezen ook voor een wafel met slagroom of ijs. Erg lekker, buiten in het zonnetje.

Na de kleine lunch gaan we weer op pad. Al snel verlaten we de verharde weg en loopt het pad over een zanderige en zo nu en dan zeer natte weg door de weilanden. In de verte ligt de abdij van ‘Onze Lieve Vrouw van Nazareth‘. Tijdens het lopen hebben we het over liederen of films waar monniken hangend aan een touw de klok luiden. We volgen deze zandweg zo’n 4 kilometer lang. Sommigen van ons hebben al lang hun jas uitgetrokken en we lopen in een heerlijk warm lentezonnetje.

Het gebeurt niet zelden dat één van ons achterop raakt om foto’s te maken; het is wel vaak dezelfde persoon overigens.

Niet alleen ons eindpunt van vandaag ligt bij een manege. Er blijken meerdere manege’s in deze omgeving te zijn en we zien dan ook dikwijls paarden in de wei of ruiters op ons pad. Halverwege het zandpad komt ons een ruiter tegemoet, hij vindt het niet erg even te poseren zodat ik een foto van hem kan maken.

Als je goed oplet zie je dat de lente niet alleen in de tuinen van de mensen, maar ook in de natuur om ons heen op openbarsten staat; katjes aan een tak.

De zandweg is van tijd tot tijd erg modderig en op sommige plekken versperd door grote plassen, geen probleem voor onze wandelschoenen, maar het profiel komt wel weer vol met modder te zitten.

Behalve andere wandelaars (niet zo veel) en ruiters te paard (zo nu en dan), komen we ook recreanten op de fiets op de zandweg tegen. Het is tenslotte een vrije zondag en prachtig weer. We nemen het ze niet kwalijk, zolang het niet teveel groepjes zijn. Wij moeten iedere keer de berm in stappen.

         

Onderweg komen we meerdere objecten van Katholieke devotie tegen, waaronder ook enkele als vogelhuisjes. Ik heb ze hierboven uitgestald.

Een stukje door het bos en over een lange laan met grote Eiken naderen we de Abdij Onze-Lieve-Vrouw van het Heilig Hart van Westmalle. Dat is een hele mond vol, maar dat is ook de bedoeling omdat we er willen eten. De tweede helft van onze gespleten lunch. In de Abdij zelf kun je niet eten, die is niet eens toegankelijk voor het publiek.

Omdat we de Abdij aan de achterzijde zijn genaderd, lopen we langs de muur die het complex omringd naar de voorkant. Aan de zijkant is een ingang voor auto’s en door het hek vangen we een glimp van de gebouwen en de klokkentoren op. Het hek staat open en één van ons kan het niet laten de binnenplaats op te lopen om foto’s te nemen. Aan de overkant van de straatweg ligt Café Trappisten, waar we willen lunchen. Omdat het zondag en zulk prachtig weer is, is het druk bij het Café. We vinden een tafel binnen. Voor een enkeling van ons is de uitspanning enigszins een teleurstelling. De verwachting was misschien een romantisch of pittoresk geheel, maar het is vooral een goed geoliede horeca aangelegenheid. Ik neem een broodje met Trappisten-kaas en een glas Westmalle Trippel. Niets verkeerd aan.

Na de tweede helft van onze lunch gaat de route aanvankelijk meer door de bebouwde omgeving waar automobilisten op geheel Belgische wijze gevraagd wordt voorzicht te rijden.

Lopend tussen de grote en kleinere villa’s doet zich ook een kans voor om alle reisgenoten, inclusief de fotograaf, vast te leggen. We lopen nog een paar kilometer over deze straatwegen.

Het laatste gedeelte van onze wandeling van vandaag gaat eerst weer door een stukje bos; het Zoerselbos. In ieder geval even geen last van autoverkeer, niet dat er veel auto’s voorbij kwamen, maar toch.

Wanneer we het bos verlaten voor de laatste anderhalve kilometer is het ‘golden hour’ moment inmiddels aangebroken waarop de zon door zijn lage stand alles in een goudgeel licht zet. We zijn weer in paardenland terug en bijna bij het eindpunt van vandaag: de manege.

Bij de manege is het een drukte van belang. Binnen kinderen die op paardenruggen rondjes rijden, buiten aan de straat geparkeerde auto’s en aan de zijkant, zittend aan tafels met glazen drank, volwassenen. Met vermoeide voeten en benen, maar na een wandeling in heerlijk lenteweer, zetten wij ons in de auto en rijden terug naar Brecht waar we een tafel gereserveerd hebben in brasserie De Steenen Molen. Het is er prima eten en na mijn vegetarische pastamaaltijd neem ik nog een ijscoup met advocaat.