Woensdag 15 juli 2020
Het ontbijt in ons huidige hotel is lang niet zo uitgebreid als in het vorige, maar zeker te doen. In totaal verblijven Jo, Ma en ik hier vier nachten.
Vanochtend zullen RJ en Ju ons verlaten, nadat ze ons eerst logistiek op het pad hebben gezet. We zwaaien RJ en Ju na (zoenen gaat nu effe niet met Corona ) en beginnen aan dag vier.
Alle schoenneuzen in de juiste richting, volgen we de bordjes, bijgestaan door de piepjes van Jo zijn GPS-apparaat en gecontroleerd door Ma met haar wandelboekje. Trouwe lezers van dit blog (groeten aan de ouders van Jo) zullen inmiddels hebben opgemerkt dat ik geen enkele rol speel bij de voorbereiding noch het daadwerkelijk volgen van de route. Mijn bijdrage is vooral achteraf vanachter de PC. Waarschijnlijk alleen om deze reden wordt mijn paparazzo-achtig geneuzel met mijn kamera tijdens de wandelingen getolereerd.
Volgens het boekje van Ma start deze wandeling met een serieus lange klim van 250 meter, dat is achteraf ook duidelijk te zien op mijn GPS-App op mijn smartphone. Die zet ik gewoon aan wanneer we starten en (als ik het niet vergeet) weer uit als we bij de finish zijn. Geen prognose of model van hoe het gaat worden, maar een optekening van wat het blijkt te zijn.
We klimmen lang en gestadig over open velden en op asfalt wegen tot we bovenaan zijn.
Veel fotogenieke korenvelden met hier een daar een fotograaf tussen de aren. Jo gesnapt terwijl hij in positie komt om Ma en mij te fotograferen.
Inmiddels zijn we alweer aan de afdaling van de eerste bult begonnen en zullen straks tussen de naaldbomen in de verte even stilhouden om wat brood te eten.
Na de korte eetstop vervolgen we ons pad verder het bos in.
Het pad daalt over een lengte van 2 kilometer steeds verder naar beneden.
Eenmaal beneden bij de rivier lopen we een stukje langs de asfaltweg met dikwijls passerende auto’s. Na een kleine kilometer steken we de weg over en volgen een kleine asfaltweg omhoog. Aan de sporen op het wegdek te zien vooral gebruikt door tractoren. We volgen deze weg omhoog totdat Jo piept omdat zijn GPS-apparaat laat zien dat we niet meer op het juiste spoor zitten. Na enig getreuzel loopt Jo de weg een eindje terug en ontmoet daar andere (Nederlandse) wandelaars die ook aan het twijfelen zijn. Na nog meer getreuzel besluiten wij nog wat terug te lopen, terwijl de andere wandelaars juist doorlopen. Niet veel verder terug bij een scherpe bocht in de weg zien wij nu aan de andere kant een steil pad omhoog met op een boom de juiste markering. Helemaal over het hoofd gezien.
Als we al een eindje geklommen zijn, zien we beneden ons dat ook de andere wandelaars terugkomen. Jo roept naar ze dat het pad hier loopt.
Het pad loopt zo nu en dan over een smalle heuvelrug.
Na 9 kilometer en net even nadat we weer over een top gekomen zijn, rusten we uit op een bankje met een fraai uitzicht over het dal van de rivier.
We dalen verder af naar de rivier.
Na 700 meter wacht ons weer een stevige klim. Ma zit er even helemaal doorheen en wanneer ik bij de lange afdaling daarna richting het dorp Stolzembourg erg veel last van mijn knieën heb, besluiten we de laatste 5 kilometers van de tocht niet mee te lopen. Jo zal de tocht afmaken en de auto halen, terwijl Ma en ik de bloemetjes buiten gaan zetten in Stolzembourg. Er is een mijnwerkers museum in het dorp, maar dat blijkt dicht en stelt ook niet veel voor.
Al snel heeft Jo de laatste 5 kilometers gelopen en komt ons met de auto afhalen. Het laatste deel van de etappe was ook wel steil volgens Jo.