Dag 13 – Ifaty -> Ranohira.

Dinsdag – 22 november 2016

Scheve huisjes en gekleurde rotsen.

Vandaag gaan we (gelukkig) weer op pad. Ontbijt om 7:00 uur en vertrek om 8:00 uur. Vanaf hier gaan we weer verder met een bus.
De weg naar Toilara is nieuw aangelegd en uitstekend te berijden. Op borden langs de weg lezen we dat de financiering door de Wereldbank is geregeld en dat Chinese aannemers voor de uitvoering zorgen. Volgens Caroline was dit stuk weg er vorig jaar nog niet. We schieten dus snel op richting Toilara. Omdat we weer zelf onze lunch zullen regelen, gaan we naar de supermarkt om inkopen te doen. Omdat zowel ikzelf als meerdere andere reisgenoten behoefte hebben om de eigen voorraad Immodium aan te vullen, ik heb er dagelijks nog steeds 3 nodig, zoeken we ook een apotheek op. Toevallig ben ik als eerste aan de beurt en koop een doosje. Na de verkoop van het tweede doosjes blijkt de apotheek door de voorraad heen. We gaan met de bus op zoek naar een andere apotheek. Er is ook een reisgenoot met diabetes en inmiddels is die erachter dat  de voorraad insuline in de koelkast van het vorige hotel is achtergebleven! Caroline belt met het Hotel en regelt dat de medicijnen met een auto worden nagebracht; het duurt ongeveer 45 minuten voordat de auto in het dorp zal zijn. We moeten wachten totdat de auto er is. Sommige reisgenoten willen proberen te pinnen bij één van de weinige automaten die we in het stadje gezien hebben. Het lukt niet. Bij de ATM machines staan rijen met tientallen mensen, of de automaat blijkt alleen Visa Card te accepteren. Het schijnt ‘pay day’ te zijn vandaag, vandaar de rijen mensen bij de automaten. Als de auto met de medicijnen is gearriveerd, hervatten wij onze reis. Na meerdere kilometers wordt de weg weer slechter, veel venijnige gaten in het asfalt waar de chauffeur omheen laveert of er stapvoets doorheen rijdt. Dit is weer een ouder stuk weg.
Rond 13:00 uur stoppen we in bij een eetlokaal aan de kant van de weg waar we onze meegebrachte lunch kunnen eten en gekoelde dranken bij de bar kunnen kopen. Ik heb toch nog wat last van mijn darmen.
Na de lunch wordt de weg aanmerkelijk beter en zijn er nauwelijks nog gaten.

(klik op de foto om deze beter te kunnen zien)
We stijgen en het landschap wordt meer open met in de verte heuvels. Doordat de weg goed is, kunnen we flink doorrijden. Het landschap wordt steeds rotsachtiger.

(klik op de foto om deze beter te kunnen zien)
We stoppen onderweg nog even bij een dorpje waar tot 1997 slechts 200 mensen woonden en momenteel 20.000. Er werd een saffier gevonden en nu komt men van heinde en ver om in de omgeving naar saffieren te zoeken. De bus stopt aan het begin van het dorp en wij kunnen dan de over hoofdstraat, afdalend naar beneden, door het dorpje lopen. Aan het eind wacht de bus ons dan weer op. We zien meerdere winkels waar je allerlei materiaal kunt kopen wat je nodig zou kunnen hebben bij het zoeken naar saffieren.

(klik op de foto om deze beter te kunnen zien)
De huisjes aan weerskanten van de straatweg zijn schots en scheef tegen elkaar aangebouwd. Villa Mano doet mij bijvoorbeeld aan ‘Villa Kakelbont’ denken.

De weg vanaf de andere kant van het dorp is weer slecht met erg veel gaten. We vorderen een stuk langzamer.

(klik op de foto om deze beter te kunnen zien)
Na verloop van tijd rijden we het ‘Isalo National Park’ in. Het is een prachtig landschap om ons heen en als dit een reis voor fotografen was geweest dan hadden we hier zeker vaker gestopt. Ik moet het doen met foto’s nemen vanuit het raam van de bus.

(klik op de foto om deze beter te kunnen zien)
Prachtig gekleurde rotsformaties, zeker wanneer beschenen door de middagzon, schuiven aan ons voorbij. Zoals ons later wordt verteld komt deze kleur van de verschillende korstmossen die tegen de rotsen groeien.

Rond 16:00 uur arriveren we in ons Hotel in Ranohira en zoeken we onze kamers op. Het zijn huisjes met een houten veranda. Prima te doen en zoals bijna in elk hotel hangt ook hier weer een klamboe boven het bed, ik hoef het alleen maar uit te vouwen.
Ik heb een klamboe geleend van kennissen, maar niet op reis meegenomen. Het is zo’n keurig opgevouwen pakketje dat ik het niet durf te openen omdat ik bang ben dat ik niet zo netjes weer ingepakt krijg. Daarnaast heb ik iets gemakzuchtigs in mij en heb ik de indruk dat er haast geen muggen zijn, of dat ze mij niet lekker vinden. Tot nu toe hadden alle bedden in de hotels een klamboe opgevouwen boven het bed hangen, ik heb er nog geen één keer gebruik van gemaakt. Ik hoor ook helemaal geen muggen en constateer ook niet dat ik gestoken ben. Ook vannacht lig ik, wel onder een licht dekentje omdat we hier wat hoger zijn, niet onder een klamboe.