Dag 9 – Morodavo -> Manja.

Vrijdag 18 november 2016

Ook ik moet eraan geloven.

Sinds een aantal dagen hebben meerdere personen last van de beroemde ‘reizigers diaree’. Het is niet voor niets dat, naast Malerone, Loperamide een belangrijk onderdeel van de medicijnkit van de reiziger is. De afgelopen dagen is er steeds wel weer iemand bijgekomen die nodig en dringend naar de wc moest, een enkeling heeft zelf last van overgeven. Ik zelf merkte daar tot vandaag niets van en ik begin zelfs te hopen dat het aan mij voorbij zal gaan. Helaas. Na een normale stoelgang voor het ontbijt moet ik na een halfuur weer en 15 minuten daarna nog een keer; niets normaal meer aan deze stoelgang. Het rommelt duidelijk in mijn darmen. Direct 2 pilletjes Loperamide geslikt en schoorvoetend kenbaar gemaakt dat ik ook slachtoffer ben geworden.
We vertrekken om 8:30 en rijden eerst naar een dorpje om inkopen te doen. De komende 2 dagen zullen we onze eigen lunch moeten meenemen. Kort na het verlaten van het dorpje moeten we stoppen voor een politie versperring. Als we over de verharde wegen rijden, passeren we we altijd meerdere van zulke versperringen. Meestal laten ze ons passeren, maar deze keer niet. Zo’n versperring bestaat steeds uit een metalen raster op de grond waaruit scherpe pennen steken en waarover een aantal van deze pennen een omgekeerde lege plastic fles is geplaatst. Onze voorste 4×4 wordt door de agent gedwongen te stoppen en met zijn voorwielen tot vlak voor het raster met pennen op te rijden. De agent doet moeilijk over zijn paspoort, maar geeft hem uiteindelijk toestemming verder te rijden.

(klik op de foto om deze beter te kunnen zien)
De chauffeur is zo opgelucht dat hij verder mag, dat hij vergeet dat het raster met de pennen nog tegen zijn voorwielen ligt. Hij start de motor en rijdt op, om direct een klapband te krijgen. Twee pennen steken triomfantelijk uit zijn rechter voorband. Gefrustreerd stapt hij uit om het wiel te verwisselen. De agent loopt rustig om de auto heen om het raster weg te halen, van zijn gezicht valt niet af te lezen of hij heimelijk geamuseerd is.

Het wiel is snel vervangen en na een kort oponthoud gaan we verder. We rijden over stoffige zandwegen. Een warme wind waait door het openstaande raam naar binnen.

(klik op de foto om deze beter te kunnen zien)
Op een gegeven moment komen we aan een brede maar blijkbaar ondiepe rivier. De 4×4’s rijden het water in. Halverwege staat een man in zwembroek aan te geven waar we de oversteek moeten maken.

(klik op de foto om deze beter te kunnen zien)
Rond 12:00 uur bereiken we het kleine dorpje waar we onze picknick zullen nuttigen. Het is 37 graden Celsius in de schaduw en we eten onze broodjes aan grote tafels in een met palmbladeren bedekt gebouwtje. Na de lunch gaan we weer op pad. De wegen worden steeds stoffiger, als dat al mogelijk zou zijn. We hoesten wat af in de auto’s om al dat rode stof af te voeren.

(klik op de foto om deze beter te kunnen zien)
Om 15:00 uur bereiken we Manja. Het hotel is een van de weinig stenen gebouwen in het dorpje. De 4×4’s rijden door een grote stalen poort een binnenplaats op. De grote binnenplaats is geheel ommuurd en ongeveer driekwart van deze ruimte bestaat uit allemaal kleine en iets grotere huisjes van steen of van hout. Het geheel lijkt op een dorpje in een dorp. We slapen allemaal in een van de huisjes. Mijn huisje is een klein houten huisje aan het eind van een smal straatje achteraf. Als ik het hangslot van het slot doe en de houten deur naar buiten open zwaai, tref ik een kleine ruimte. Het voeteneind van een twijfelaar staat vrijwel direct tegen de voordeur en aan één kant van het bed is anderhalve meter ruimte om naar het hoofdeinde te lopen. Naast het hoofdeinde hangt een plastic gordijn. Erachter hangt links een douche en staat rechts een wc-pot met een mandje er naast. Het zal voor de ervaren Afrika reiziger bekend zijn, in Madagascar mag je nergens het wc papier in de toilet doorspoelen maar moet je het in een ernaast staand mandje gooien. Iets waar je heel snel aan went en wat ook wel iets heeft. Op vakantie dan…

Ik loop samen met een paar reisgenoten nog even de hoofdstraat van het dorpje in omdat we nog een paar uur de tijd hebben voor het avondeten.
Die nacht kan ik moeilijk in slaap vallen. Ik lig, wederom naakt en zonder klamboe, bovenop het laken met uitgespreide armen en benen. Het is warm. Ik heb het raam van mijn huisje open gezet en het eenvoudige gordijntje dicht gedaan. Naast mijn raam loopt een pad van het dorpje in een dorpje. Iemand loopt daar te telefoneren. Als mijn buurman, die ik eerder die dag door de open deur op bed heb zien liggen, een lichtje aan doet, dan schijnt het aan alle kanten door kieren in uit takken vervaardigde scheidingswand. Omdat mijn hele huisje uit zulke wanden bestaat komen alle geluiden van buiten direct naar binnen, in mijn beleving lig ik gewoon buiten. In ieder geval doet het licht het en heb ik stromend water. Iets wat bij anderen niet altijd het geval is.
Uiteindelijk slaap ik in. Het was een gedenkwaardige reisdag.