De douches in het gasthuis zijn wat problematisch, er is om de een of andere reden niet altijd heet water. Ontbijt is om zeven uur en rond acht uur vetrekken wij voor onze tweede wandeling.
Onze wandeling van vandaag gaat om de heuvel waar ons gasthuis tegenaan gebouwd is heen, door een andere vallei.
We beginnen aan een lange klim omhoog. Het is midden maart en overal in de vallei staan de amandelbomen volop in bloei. Het is een prachtig gezicht. Over een paar weken zullen alle appelboomgaarden, waar er hier veel van zijn, in bloei staan. Ongetwijfeld ook een prachtig gezicht.
Halverwege de klim hebben we al een mooi uitzicht over de vallei waar we vandaan komen met op de achtergrond de besneeuwde toppen van het Atlas gebergte.
We zijn op het hoogste punt van vandaag (2310 meter) waar we even bijkomen met wat nootjes, dadels en vijgen. We hebben dan zo’n vierhonderd meter geklommen.
We beginnen aan de afdeling aan de andere kant. Aanvankelijk steil en met veel losse steentjes, wat veel concentratie vergt.
Als we aan de voet van de berg in de vallei aankomen is daar in de boomgaard al een plek voor de lunch klaargemaakt. Behalve een gids, is er ook een kok en een ridder met een muilezel.
Na de lunch vertelt de gids ons dat we nu anderhalf uur kunnen rusten. Twee reisgenoten en ikzelf hoeven niet zo nodig te rusten en gaan weer het pad op omhoog om de omgeving te bekijken. We volgen een stenen weg en volgens Map.Me loopt de weg bovenaan de heuvel dood bij een bouwsel. We volgen de weg en wanneer we bij het eind aankomen, zien we daar een bouwplaats met een man op de weg. We lopen hem tegemoet en hij vertelt, aanvankelijk in het Engels maar wanneer hij merkt dat mijn twee reisgenoten Frans spreken steeds vaker in het Frans, wat er gebouwd wordt. Er wordt een Eco Lodge gebouwd en het moet oktober dit jaar gereed zijn. Hij geeft een URL waar we informatie kunnen krijgen, maar die heb ik nog niet kunnen openen. De eigenaar, een bewoner uit de omgeving die jaren in Parijs heeft gewoond maar nu weer terug is in Marokko, vertelt enthousiast en vurig over wat er allemaal zal komen.
We nemen afscheid van de “Eco Lodge to be” en wandelen terug naar onze rustende wandelgenoten. De lunchplek wordt ontmanteld en wij wandelen verder richting de vallei. Even later krijgen we te horen waarom we zo lang moesten rusten. We gaan op de thee bij een huis niet ver hier vandaan en daar kunnen we niet te vroeg aankomen. De thee is uitgebreid met allerlei eetbaars. Verreweg de meesten van ons hoeven geen suiker in de thee, maar dat is tegen de gewoonte. Thee wordt hier mierzoet gedronken.
Achter het huis is een binnenplaats met wat kippen en een koe, we zullen het vaker tegenkomen.
Uiteindelijk verlaten we het huis en lopen naar de rand van het plateau.
Bij het plateau nog een prachtig uitzicht over de vallei en bergen in de verte. We dalen af de vallei in. Halverwege de afdaling sluiten een paar schooljongetjes zich bij ons aan die vooral bij de dames blijven kleven. Als ik eraan had gedacht, dan had ik een zak vol met balpennen mee moeten nemen, daar vragen de kinderen vaak om.
Terug in ons gasthuis eerst wat thee en daarna lekker warm eten. Er is geen heet water in de douches en wanneer iemand daar eindelijk iets over zegt tegen Hassan, blijkt dat degene die er verantwoordelijk voor is vergeten is de ketel aan te zetten. Omdat ik, de drukte vermijdend, nog niet gedoucht heb, heb ik na het eten wel warm water. Inmiddels heeft de verlichting in onze man-cave het begeven en wordt het op de tast zoeken in de rugzakken in het halfduister.