Wat ik in Albanië bij het ontbijt meestal lekker vind, is zelf gemaakte yoghurt met verse honing. Ook vanochtend is dat aanwezig, dus ik neem een grote kom vol.
Vandaag verlaten we deze vallei en maken een wandeling langs een waterval door een kloof naar een andere vallei. Op voorstel van onze gids zullen we de wandeling die volgens het programma voor morgenochtend is gepland vanmiddag na de lunch doen. Daardoor hebben we morgenmiddag meer tijd in Tirana.
We wandelen allereerst naar de kerk van het dorp waar ons huidige gasthuis staat. Onze gids vertelt het een en ander over de kerk en religie in Albanië. Dat geloof ik wel.
Daarna lopen we naar de rand van het dorp waar een antieke toren staat.
In deze toren wordt de geschiedenis van de toren in het Albanees verteld door een lokale gids en vertaalt onze gids dit in het Engels. Voor degene die in de geschiedenis geïnteresseerd is hierbij een verwijzing. Het Albanees moet een compacte taal zijn, want wanneer de lokale gids een zin van dertig seconden in het Albanees zegt, weet onze gids in het Engels er een verhaal van drie minuten van te maken.
Buiten blijkt de lokale gids op een boomblad ook schalmei achtige geluiden te kunnen maken. Nu begrijp ik waar al de, in mijn oren Turkachtige, muziek vandaan komt die ik hier overal uit de luidsprekers hoor.
We verlaten de oude toren en, via een onverwacht steil naar beneden afdalend pad, het dorp richting de rivier. We passeren een authentiek uitziend bouwsel, waarschijnlijk om iets in te laten drogen?
Volgens de beschrijving loopt deze weg langs een waterval. We moeten de waterval passeren en vanwege mijn gladde schoenzolen vind ik dat een hachelijke onderneming. Ik maak de fout om te weinig afstand tot mijn voorganger te bewaren. Hij stopt onverwacht op het laatste deel van de overtocht terwijl ik juist op de volgende steen wil overstappen waar hij nog op staat. ik moet mijn vooruitgaande beweging corrigeren, verlies mijn evenwicht maar kan mij herstellen door mij met beide handen tegen een grote steen op te vangen. Hier waren stokken ook erg handig geweest.
Als we de waterval gepasseerd zijn. gaat de tocht verder over een gammel bruggetje.
De afdaling verder de kloof in is bij tijd en wijle steil met grote afstappen naar beneden. Vóór mij loopt een zwaarlijvige vrouw die niet van onze groep is. Doordat ik haar geploeter voor mij zie, gaat het afdalen mij ook moeilijk. Ik haal haar in en wanneer even later één van onze jongere reisgenoten als een berggeit ogenschijnlijk zeer gemakkelijk mij weer inhaalt, gaat het afdalen mij ook weer veel makkelijker af. Het vertrouwen van de berggeit geeft mij kennelijk ook vleugels.
We volgen de loop van de steeds breder wordende rivier verder naar beneden.
De rivier bruist energiek naar beneden.
Op een oude brug van beton uit de Communistische periode poseer ik even voor een foto.
We bereiken rond lunchtijd ons gasthuis in Nderlysaj: Prek Bjeshka.
Na de lunch maken we ons op voor de wandeling naar de “Blue Eye“. Dat is een waterval met een diepe poel met “blauw” water. De tocht is pittig, omdat het klauteren over rotsen is.
Eenmaal boven kun je over drie planken naar de andere kant van de poel. Omdat ik weer op de natte rotsen merk hoe glad mijn schoenen zijn, durf ik zonder handreiking van één van onze jongere reisgenoten nauwelijks over deze planken te lopen; mietje. Ik merk dat het best wel gaat, dus terug loop ik er gewoon alleen overheen.
Onze gids is hier eerder geweest en heeft het vast eerder gedaan; hij laat aan ons (en het overige publiek) zien dat je vanaf de rots in de poel kunt springen. Het water moet behoorlijk koud zijn, want meerdere mensen die zich erin wagen zie ik happen naar adem.
Op de terugweg komen we langs een restaurant aan de waterkant. Daar drink ik met wat anderen een lekker koud biertje, terwijl een andere wandelgenoot, mét de hulp van onze gids, een hamburger bestelt (de keuken is namelijk al dicht).
Eenmaal terug bij ons gasthuis is er nog tijd om lekker in de zon te relaxen, voordat het avondeten er is. Ik kan echter niet al te lang aan de rand van de pool blijven zitten. De rand blijkt namelijk een doorvoer route van redelijk grote mieren. Na tien minuten lopen er meerdere over mijn benen en uiteindelijk mijn broekspijpen in. Tijd om een ander plekje te zoeken.