Lunchen bij de grenspolitie
Voor deze wandeling gebruik ik voor het eerst de GPS-App die automatisch het aantal kilometers, de duur en het hoogteverschil vastlegt.
Na het ontbijt brengt de bus ons een eindje dichter bij de bergen. Het is een kort ritje en tevens het afscheid van deze bus en deze chauffeur omdat vanaf hier de wegen slechter zijn en niet geschikt voor deze bus.
Als we aan de wandeling beginnen worden de toppen van de Usba berg door een nevelig ochtendzonnetje beschenen. Tijdens deze wandeling hebben we behalve M en J ook een lokale gids bij ons. In dit geval een knul waarvan de meerwaarde waarschijnlijk alleen economisch voor de jongen zelf is. Hij kent natuurlijk de omgeving en de wandeling. We wandelen eerst over licht glooiende en stijgende bergweiden.
We passeren een bronnetje met ijzerhoudend water. De gids laat zien dat je het kunt drinken. Ik proef er zelf van en behalve dat het natuurlijk naar roest smaakt, zit er ook koolzuur in waardoor er een prettig prikkelende smaak aan zit.
Al snel verandert het pad in een stenig, maar goed begaanbare weg. Voor ons rijzen de rotswanden omhoog. Het is de bedoeling dat de wandeling tot aan de voet van een waterval gaat. J heeft voorgesteld dat hij met degenen die dat willen en kunnen nog verder omhoog zal klauteren richting de gletsjer. Ik hou niet van klauteren, dus ik heb al besloten dat deel niet mee te gaan.
Het pad loopt steeds dichter langs een gletsjerrivier en terugkijkend heb ik een fraai uitzicht over het dal en andere bergtoppen in de verte.
De rivier stroomt wild met grijs water, dat betekent dat er veel erosie is en de rivier vol met sediment zit.
Het pad verandert van een weg in een steil rotsachtig pad. De berkenbosjes om ons heen maken plaats voor naaldbomen.
Na verloop van tijd naderen we een houten brug over de rivier. Onze lokale gids gaat voorop. M vertelt ons dat we niet ver van de Russische grens verwijderd zijn en dat er daarom iets hogerop een post van de grenspolitie is. Het pad buigt voorbij de brug af langs de rivier en een houten hekje verspert het pad. Ik zie dat er een lange stok aan het hek bevestigd is met daaraan vastgemaakt een draad. Ik volg de draad met mijn ogen en zie dat deze door op bomen aangebrachte ogen verder het bos in wordt geleid. Als iemand het hek opent dan trekt dit aan de draad; een verklikker draad. Op deze manier weet de grenspolitie boven dat er iemand aan komt. Simpel maar doeltreffend.
Het kampement van de grenspolitie bestaat uit een aantal tenten en ik schat zo’n zes man met wat paarden. Naast het kampement staan wat simpele tafels en banken uit hout, bedoelt voor de voorbijgangers. De tocht naar de waterval (en mogelijk de gletsjer erboven) is bekend bij toeristen, dus we komen ook hier veel andere mensen tegen. Na een korte rustpauze gaat de tocht verder omhoog. Dit gedeelte is echt zeer steil klauteren over stenen en na een half uur intensief ploeteren bereiken we het pad waarvandaan we de waterval kunnen zien.
We pauzeren hier even om van het uitzicht te genieten en op adem te komen. J verklapt dat de tocht naar de gletsjer nog steiler en rotsiger zal zijn. Degene die mee wil moet zich realiseren dat hij of zij niet zomaar terug kan gaan wanneer het te zwaar blijkt. Hooguit op een plek blijven wachten totdat de groep terugkomt. Ik geloof dat iets minder dan de helft besluit mee omhoog te gaan. Ikzelf ga met de anderen en M terug naar beneden. We lunchen bij het kampement van de grenspolitie, waar de paarden goed in de gaten hebben dat wij eetbare spullen bij ons hebben. Na de lunch wandelen wij verder terug het dal in. Op driekwart van de wandeling is een kleine hut naast de rivier waar ze drinken verkopen en waar stoelen en tafels staan. We drinken wat en wachten daar totdat onze klauteraars zijn teruggekeerd. Het verhaal van de klauteraars is dat ze de gletsjer nooit bereikt hebben. De klim was inderdaad zeer zwaar, maar uiteindelijk konden ze een wild stromende rivier niet oversteken en zijn ze teruggekeerd.
Beneden in het dal worden we opgewacht door een andere bus en chauffeur, we halen onze bagage bij het gasthuis op en gaan op weg naar het plaatsje Mestia. Het blijkt nog een hele rit over een zeer matige weg.
Voor de liefhebber hieronder nog meer foto’s van het landschap: