Koeienvlaaien, paardendrollen en een fatale misstap
We vertrekken vanochtend in 4×4 wagentjes richting Ushguli. Het wordt een lange en hobbelige rit over steile bergwegen. Eerst brengen we een bezoek aan een wachttoren waar we in kunnen. De toren staat pal aan een wild stromende rivier. Er is ook een stalletje met wat prullaria waar ik een stuk bergkristal koop. Ik hou er van stenen mee terug te nemen voor mijn trofeeën kast…
De rit gaat, soms moeizaam en langzaam, verder. Het uitzicht is bij tijd en wijle prachtig. Steeds hoger klimmen de 4×4 wagens.
Tegen het eind van de ochtend bereiken we Ushguli met op de achtergrond de hoge bergkammen van de Shkhara berg (5068 m). Er staat nog een wandeling op het programma, maar eerst nemen we wat koffie en cake bij een centraal gelegen restaurantje. Wanneer we wat later vertrekken voor onze wandeling, worden we ingehaald door iemand van het restaurantje; J heeft vergeten te betalen.
Onze wandeling gaat steil, zeer steil, omhoog naar een heuvel met daarop een ruïne. Het pad gaat vooral veel schuin zigzaggend de heuvel op, waarbij de voeten vaak erg schuin komen te staan.
Na een zeer inspannende klim, waarbij ik per ongeluk bij de kopgroep terecht kom waardoor ik steeds buiten adem raak, bereiken we tenslotte de heuveltop met een mooi uitzicht op de bergen. J zoekt een plek om te lunchen. Dat wordt vanwege de schaduw een gedeelte van het pad tussen berkenbosjes. Het is uit de schaduw, maar zonder enig uitzicht. Na de lunch, ik neem in ieder geval twee sneetjes witbrood met chocolade pasta, wordt het tijd voor de afdaling. J kijkt of het pad verderop misschien een alternatieve afdaling naar het dorp biedt, maar volgens de lokale gids (ja, die is hier ook weer aanwezig) is dat niet zo. Er zit niets anders op dan dezelfde, moeizame, weg weer terug te gaan. Weliswaar hebben we nu geen last van kortademigheid, maar het blijft een steil en zeer schuin pad. Een van ons verzwikt de enkel onder luid gekerm. De gids snelt toe en er wordt bekeken wat er aan de hand is. Na even bijkomen en wat intapen wordt, ondersteund door de gids, de reis naar beneden langzaam voortgezet. Zo te zien gaat het moeizaam en is het pijnlijk. De anderen gaan voor en wachten zo nu en dan. Zeer langzaam komen we uiteindelijk weer in Ushguli terug. De enkel blijkt ook de komende dagen te pijnlijk om met de wandelingen mee te kunnen gaan en eenmaal terug in Nederland blijkt zelfs het onderbeen te zijn gebroken!
Onwetend van dat alles wandelen we terug naar ons gasthuis. Zoals vaker hebben zich fraaie cumulus wolken rond de toppen van de bergen gevormd.
Het plaatsje heeft wel een paar goede hoofdwegen, maar ons gasthuis bevind zich in een wat ouder deel waar de straten rotsige paden zijn. Omdat zowel paarden als koeien gebruik maken van deze paden, liggen ze vol met koeienvlaaien en paardendrollen. Het blijkt moeilijk om dit spul uit het profiel van mijn wandelschoenen te houden. Ik zet ze de komende nachten dan ook buiten onder een afdakje.
Het oude gedeelte van het plaatsje staat vol met bouwvallige huisjes waar desondanks in wordt gewoond. Ons gasthuis heeft een nieuw en een oud gedeelte. Alle kamers bedoeld voor de reizigers die een eenpersoonskamer hebben geboekt bevinden zich in het oude gedeelte. Het is een houten barak met een gang en kleine kamertjes. Geen slot op de deur, maar een knip van binnen. Mijn kamertje is net groot genoeg voor twee kleine één persoons bedden aan weerszijden van een smal gangpad in het verlengde van een gammele deur. Een groot raam met kunststof kozijn doet modern aan, maar de wanden zijn aan alle kanten van enkelhouten planken met kieren ertussen. Je hebt net zoveel privacy als op een camping!
Voor de liefhebber hieronder nog meer foto’s van het landschap: