Een steile klim in de hete zon en een wespensteek ter afsluiting
Vandaag staat een bezoek aan het David Garedzja klooster op het programma. Volgens M (onze lokale reisleidster) ligt dat in de woestijn van Georgië. Eerst maar eens de stad uit zien te komen. Het is druk op de weg, maar als snel rijden we door de buitenwijken en daarna door het omliggende landschap.
Niet ver buiten de stad stoppen we even voor een sanitaire stop. Dat geeft mij de gelegenheid iets over het verkeer in Georgië te vertellen. Het valt ons op dat er uiteraard veel oude auto’s en andere voertuigen rondrijden die in West Europa al lang niet meer op de wegen zijn toegestaan. Daarnaast lijken de nieuwere auto’s heel vaak tweede hands te zijn. Dat merk je bijvoorbeeld aan bestelbusjes met reclameteksten uit Duitsland of Nederland aan de zijkant die er niet afgehaald zijn. Je merkt het ook aan personen auto’s omdat het stuur zowel aan de linker- als aan de rechterkant kan zitten, afhankelijk uit welk land de auto afkomstig is.
Naast het gemotoriseerde verkeer zijn er, behalve in de hoofdstad Tbilisi, dikwijls ruiters te paard op de weg en in de meer landelijke gebieden ook heel veel koeien. Er staan geen hekken om de weidegronden, de koeien vertrekken in de ochtend over de wegen uit hun stal op weg naar de graslanden en komen tegen de avond weer terug. Ze deinzen er ook niet voor terug om midden op de weg te gaan liggen herkauwen.
Vooraf vertelde M ons dat het nog spannend is wat de toestand van de weg van het laatste stuk zal zijn. Als het te modderig is dan kan de bus daar misschien niet doorheen. Het landschap wordt gaandeweg steeds leger en kaler. Bomen verdwijnen en we bevinden ons in de uitgestrekte graslanden van een heuvelachtig landschap. Geen woestijn, maar meer een steppe gebied. Zo nu en dan zien we een roofvogel in de verte. Tot aan het dorpje Udapno blijft de weg prima, maar daarna wordt het een zanderige weg met veel plassen. De bus komt maar langzaam vooruit en het is zeer hobbelig. Uiteindelijk, na een rit van in totaal drie uur, bereiken we het kloostercomplex. Het is een klein stukje klimmen en van beneden lijkt het alleen een oude toren tegen de rotswand. Achter de rotswand bevindt zich een fraai bouwwerk met woonhuizen en een kleine kapel.
De kapel is simpel ingericht en ademt een serene rust. Na een kort bezoek en een uitgebreide uitleg door M, gaan we op pad naar een grottencomplex boven op de heuvel. Het wordt een zeer steile en moeizame klauterpartij over rotsen in de brandende zon. Zo’n intensieve klauterpartij had ik niet aan het begin van de reis verwacht, maar het is wel meteen een vuurdoop. Ik hoef net niet mijn kamera in mijn rugzak te stoppen, maar één hand heb ik meerdere keren nodig bij het klauteren.
Eenmaal bovenaan gekomen hebben we een adembenemend uitzicht over een wijds grasland: Azerbeidzjan.
We lopen over een smal pad boven langs de heuvel en bezoeken verschillende grotten met religieuze afbeeldingen. Uiteindelijk bereiken we een klein kerkje bovenop de top waar twee wachters van de Georgische grenspolitie de wacht houden en zeker niet gefotografeerd willen worden. We zullen vaker merken dat dit soort grenswachters zeer serieus over hun taak denken en dat daar niet mee gespot mag worden. De grenzen worden hier streng bewaakt.
We dalen af via een steil maar eenvoudig te volgen pad zodat we gelukkig terug niet weer over de rotsen hoeven te klauteren. Op driekwart van de tocht naar beneden pauzeren we even om de suikermeloen die onze Nederlandse reisleider, ik noem hem J, de hele tocht in zijn rugzak heeft meegesjouwd op te eten. Al snel daarna bereiken we weer het klooster waar ook de bus staat. Op het laatste stukje worden twee reisgenoten gestoken door een wesp, dat lijkt even erger dan het is. Daarna weer de lange busrit terug naar Tbilisi.
Voor de liefhebber hieronder nog meer foto’s van het landschap:
