Een woeste rit met een roodharige wildeman
Vandaag staat een autorit naar het plaatsje Juta (2165 m) op het programma en daar vandaan een wandeling over de bergweiden met uitzicht op de Chaukhebi berg (3852 m). De bus kan ons niet over de hobbelige bergwegen brengen, dus we gaan met een paar 4×4-busjes. Mijn voorkeur gaat uit naar een busje met een jonge chauffeur met rossig haar en baard en lichtblauwe ogen. Deze Viking blijkt er een zeer woeste rijstijl op na te houden. We scheuren over de weg als het maar even kan en hij weet precies op tijd te stoppen bij gaten in de weg of wanneer de weg opeens even ophoudt. In de binnenspiegel meen ik een lichte zenuwtrek rond zijn ogen te zien. Het laatste stuk van de weg is een modderpad vol met gaten. Uiteindelijk bereiken we het plaatsje Juta en begint onze wandeling.
Het eerste deel van de tocht is een zeer steil en rotsachtig pad waar we langzaam voetje voor voetje vooruit gaan. Zo nu en dan komen er paarden met ruiters of begeleiders ernaast en gasten op het paard, naar boven of naar beneden. Uiteindelijk bereiken we na een inspannende klim een grote bergweide met daarop een camping en in de verte het gasthuis ‘fifth season’.
We passeren het gasthuis en lopen over een eenvoudig te volgen pad hoger de vallei in. Voor ons torent het massief van de Chaukhebi steeds hoger de lucht in. Het blijkt nogal een gedoe om één van de vele watertjes over te steken, omdat een bruggetje hogerop er niet meer bleek te liggen moesten we hetzelfde stroompje nog een keer oversteken. Een glibberig gedoe over de natte stenen. Op de terugweg gaat één van ons bij de laatste steen onderuit het water in, maar dat valt gelukkig allemaal mee.
Tegen de lunch bereiken wij een door M aangekondigde bergmeertje, maar dat is een beetje een tegenvaller. Het is eerder een bergpoeltje, maar we kunnen er zeker onze zelf meegebrachte lunchpakketjes nuttigen. Ik constateer dat de natte kaas in mijn lunchpakket een grote, licht zuur ruikende, vlek in mijn meegebrachte fleece heeft veroorzaakt. Is er vast in de was wel uit te krijgen.
Na de lunch gaat een aantal reisgenoten onder leiding van de onvermoeibare J nog een wandeling verder omhoog maken. Ik ga niet mee, maar maak wat foto’s van de omgeving. Zoals vaker rond het middaguur hebben zich wolken rond de top verzameld.
We wandelen dezelfde weg terug en ik geniet weer van de dollemansrit met mijn Viking. Het avondeten is in het gasthuis en is prima verzorgt, jammer dat de ruimte zo hol is.
Voor de liefhebber hieronder nog meer foto’s van het landschap: