Zondag 2 april 2017
Het is weer een hele rit van Amsterdam naar Vlaanderen, twee uur rijden. Halverwege rijden we zelfs een tijdje in de mist waar alleen nu en dan een zeer dun zonnetje doorheen probeert te schijnen. Het vooruitzicht om in de mist te moeten lopen trekt mij persoonlijk niet aan, maar vooruit we zijn er nog lang niet. Als we aan onze wandeling bij de Manege beginnen is er van mist allang geen sprake meer. We pakken onze tocht vanaf de Manege weer op, vandaag lopen we naar Olen, een kleine 23 kilometer.
Onder een strak blauwe hemel verlaten we over het asfalt weggetje de manege. Om ons heen zijn meerdere struiken getooid met prachtige bloesem. Alhoewel de lucht nog wat fris is, zo aan het eind van de ochtend, is het zonnetje al lekker warm. Al snel zien we ook weer ons eerste Maria Kapelletje. Niet lang daarna verlaten we de asfaltweg en lopen een brede zandweg met aan weerszijden lage struiken en bomen op.
De zon schijnt ons fel tegemoet door de wirwar van grotendeels nog kale boomkruinen. We lopen het natuurgebied ‘Lovenhoek’ in. Volgens het bord aan een boom een gebied met zeer veel loofhout en ook vijf soorten Spechten; misschien liepen we teveel te kwebbelen, maar mij zijn de Spechten niet opgevallen.
Na een tijdje door dit bosgebied te hebben gelopen, gaat de wandeling verder over een fietspad. Borden aan het begin van het fietspad proclameren met trots dat het fietspad tot stand is gekomen door vereende krachten van meerdere gemeentebesturen. Het bord een paar meter verderop echter constateert nuchter dat het desondanks in slechte staat verkeert.
Niet lang daarna verruilen we het fietspad weer voor een zandweg met aan één kant een grasland en aan de andere zijde struiken en kleine bomen. Op de hoek staat een fraai klein wit Maria Kapelletje. In de verte nadert een paard met wagen en als ze wat dichterbij zijn vraag ik of een foto mag nemen. Dat is eigenlijk alleen bedoeld als beleefdheid, maar net als bij de ruiter tijdens de vorige wandeling staan ze dan prompt stil om te poseren. Eens kijken of dat gebruik zich blijft herhalen, ook zonder paarden.
Op een gegeven moment passeren we een bijna onnatuurlijk groen grasveld. Fris en duidelijk onbegraast. Het is rond 12:00 uur en we naderen, inmiddels weer op asfalt lopend, onze lunchplek. Een ‘huiskamer restaurant‘ waar reserveren noodzakelijk is. Als je het niet weet, dan zou je niet denken dat je er kunt eten. Het is inderdaad een gewoon huis met een tuin ervoor en in de tuin staan wel tafels en stoelen. Het huis ligt ongeveer 250 meter van onze route, maar dat is niet erg. Als we naar binnen willen wordt er open gedaan door een dreumes met blond haar. Eerst wil ze ons niet binnen laten, maar na stevig onderhandelen door John worden we doorgelaten. Binnen in de huiskamer staan meerdere tafels en stoelen bezaaid met kruimels en is het duidelijk dat hier zojuist nog gasten gegeten hebben. Voor ons is het een lunch, maar de Belgen gaan graag met elkaar uit ontbijten. Omdat het prachtig weer buiten is, besluiten we om lekker in de voortuin te gaan zitten. Zelfs Muismannetje wil even van het voorjaarszonnetje genieten. Omdat het een ‘huiskamer concept’ is, duurt het misschien wat langer voordat we onze bestelling krijgen, maar het smaakt voortreffelijk.
Later dan ons lief is lopen we weer terug naar de plek waar we het pad verlaten hebben. We verlaten weer de asfaltweg en lopen over een zandweg tussen gebouwen door een bos in. We volgen dit pad een tijdje en komen weer meerdere Maria Kapelletjes aan bomen hangend tegen.
Na een tijdje komen we bij een asfalt weg die we moeten oversteken om bij een oude watermolen het riviertje ‘de Kleine Nete’ over te steken. We zijn vlak bij het plaatsje Grobbendonk.
We lopen een stukje stroomopwaarts over een dijkje. Aan weerszijden van het dijkje stroomt de rivier, aan de ene kant langs de watermolen (waar we niets van zien omdat het zich verstopt in een oud gebouwtje bevindt) en aan de andere kant over een vistrap. Aan het eind van de vistrap (dat wil zeggen als je als vis tegen de stroom in zwemt) bevindt zich echter een fuik! Is het een ‘vistrap’ of een ‘fish trap’? Een bordje legt uit dat het om het tellen van vissen gaat, maar toch.
Inmiddels zijn er wolken in de lucht verschenen, maar dat maakt het fotografisch alleen maar interessanter. Boze tongen beweren dat ik slechts in wolkenluchten en dode bomen geïnteresseerd ben, maar dat zie ik zelf toch anders.
We naderen de ruine van ‘Onze Lieve Vrouwe Ten Troon’ waar we even het pad verlaten om te kijken wat er te zien valt. Het ziet er tamelijk geruïneerd uit. Andere delen van het bouwwerk staan in de steigers. Omdat we achter op ons schema zijn vanwege de lange lunch kunnen we niet lang verpozen. We hebben nog maar 7 kilometer afgelegd en om onze gereserveerde tafels om 18:00 uur te kunnen halen, moeten we nu toch wel wat kilometers maken.
De volgende 5 kilometer zullen we vooral langs de ‘Kleine Nete’ lopen. Net als de rivier meandert het pad door het landschap.
Na ruim een uur lopen, met het bruine riviertje murmelend aan onze rechterzijde, komen we bij een brug die we zullen oversteken om bij het plaatsje Herentals te komen.
Als het wandelpad door wat grotere plaatsen als dit loopt, dan wordt je vaak even omgeleid om via een parkje een paar honderd meter verder in dezelfde straat weer terug te keren. Zo ook hier. We lopen door een vochtig steegje (nee, het kruis op de muur is niet voor ons maar voor wandelaars van het streekpad bedoeld) en komen uiteindelijk in een klein parkje terecht.
We lopen over de Grote Markt van Herentals waar we (gelukkig) een muzikaal optreden hebben gemist. We proberen in een ijssalon een ijsje te kopen, maar het is er te druk en we hebben te weinig tijd, dus dat wordt niets.
Nadat we door Herentals zijn gelopen steken we over de sluizen eerst het kanaal Bocholt Herentals over. We volgen dit kanaal anderhalve kilometer over het jaagpad met het zonnetje lekker in de rug.
Na deze, wat saaie weg, lopen we door het polderlandschap naar het volgende kanaal, het Albertkanaal. Het is een stukje van ruim 1 kilometer.
Het hoogteverschil is indrukwekkend, ik schat zeker 10 meter. De betonnen constructie straalt vooral functionaliteit uit, kunstwerk?
We lopen langs de kleine waterkracht centrale met windmolen ‘nieuwe stijl’, toch ook maar even wat kiekjes nemen.
We steken vervolgens een betonnen straatweg over om langs een molen ‘oude stijl’ weer eventjes het polder landschap in te duiken.
Nog een kleine kilometer te gaan voordat we de buitenwijk van Olen bereiken. Nog even genieten van een klein stukje natuur tussen het stedelijk en industrieel geweld van het afgelopen uur.
De poort naar Olen is niet bijster romantisch, onder het viaduct door lopen we het plaatsje binnen.
Dichter bij het centrum, waar de auto staat, zien we een prachtige Magnolia volop in bloei. Met vermoeide voeten bereiken we de auto, wisselen onze schoenen en rijden terug naar de andere auto. We redden het niet om rond 18:00 uur in het restaurant De Schranshoeve te zijn. Ik bel even op om te zeggen dat het een half uurtje later wordt. Het is weer een leuke plek met lekker eten, maar de rit ernaar toe is toch ruim 15 minuten. De volgende keer kunnen we in Olen eten, waar meer keuze is. Het was een geslaagde dag en een afwisselende wandeling.