Zondag 13 augustus 2017
Vandaag lopen we ongeveer 22 kilometer. De wandeling gaat van de parkeerplaats bij de Abdij van Herkenrode naar een kleine parkeerplaats in de buurt van de Augustijnenvijvers. Onderweg lopen we dwars door Hasselt, waar we niet binnen, maar buiten de Orangerie zullen lunchen. Voordat we echt op pad gaan eerst een kopje koffie in De Paardenstallen van Abdij Herkenrode. We vonden het de vorige keer niet leuk genoeg om er vanavond te gaan eten, maar voor een kop koffie en, naar blijkt, een heerlijk stuk taart is het uitstekend.
Voldaan en verzwaard vatten we eindelijk ons pad. Net voorbij de abdij volgen we een smalle zandweg tussen bomen en weiland.
Het veld ligt vol met uien, ajuinen zoals ze die hier noemen, en ertussenin hoge groene planten. We vragen uitleg aan onze moestuin-expert, maar komen er niet achter wat de hoge planten moeten voorstellen.
We volgen het pad een kleine twee kilometer door een redelijk groen landschap, voordat we via een onderdoorgang onder een autoweg bij het plaatsje Kuringen weer bij de bebouwde kom zijn.
Tot vervelends toe fotograferen we elkaar bij bijna elke bolle verkeersspiegel die we tegenkomen. Misschien moeten we een quotum voor de volgende wandeling bepalen.
We zijn de gemeentegrens van Hasselt gepasseerd, maar nog niet bij het plaatsje zelf aangekomen. Ons pad voert ons door de bebouwde kom en langs de autosnelweg. Een paar dagen geleden waren de weersverwachtingen voor vandaag niet bijzonder goed: regenachtig. Sinds eergisteren echter niet meer. We zullen vandaag weer een prachtig dag hebben.
Na anderhalve kilometer verlaten we de bebouwing en gaan weer de natuur in. Er ligt een klein gebied waar tijdens de Tweede Wereldoorlog een heleboel bommen die bedoeld waren voor Hasselt zijn neergekomen en bomkraters in het landschap hebben achtergelaten. Het is een klein, maar blijkbaar interessant natuurgebied geworden, waar veel salamanders (waterdraken zoals ze hier genoemd worden) te vinden zijn. Vanuit de lucht schijnen de kraters goed zichtbaar, maar voor ons perspectief is het een niet bijster bijzonder stukje grond.
Na het stukje natuur bereiken we echt de buitenwijken van Hasselt en lopen langs het spoor. Een apart bouwwerk trekt de aandacht. Het blijkt het nieuwe onderkomen van het Gerechtsgebouw te zijn! Wij dachten dat het een oud industrieel complex was…
We zijn in het centrum van Hasselt, iets later dan gemiddeld rond half twee gaan we op zoek naar onze lunchplek. We vinden het al snel, maar omdat het overdekte gedeelte vol zit en er te luide muziek klinkt, gaan we op het terras buiten zitten.
Wat we niet weten is dat Hasselt zich juist deze weken in een zevenjaarlijks feestritme bevindt: de Virga Jessefeesten. Dat verklaart de afgezette straten en het feit dat er overal langs de weg mensen op stoeltjes ergens op zitten te wachten. Onze wandeling loopt echter een aantal straten over het parcours. De straten zijn nog leeg en waar men dan ook op zit te wachten (zeker niet ons), het is er nog niet, dus kunnen wij zonder problemen onze wandeling voortzetten.
We hebben er niets aan dat we ook nog langs het Jenevermuseum lopen. Er is gewoon geen tijd om er een bezoekje aan te brengen en echte fans zijn we blijkbaar ook niet.
Net als we de binnenstad verlaten hebben en denken dat we alle drukte en heisa achter ons hebben gelaten zien we voor ons een, langzaam lopende, groep mensen. Het doet me aan de processierups denken. Dit is dan ook een gedeelte van de processie waar de mensen verderop op zitten te wachten.
De processie bestaat uit meerdere groepen mensen met voorop een paar jongens die een uithangbord aan touwen over hun schouder meesjouwen. Ik krijg de indruk dat één het touw wel erg laat vieren. Die komt er wel! Onze wandeling gaat aan de andere kant van de straat verder, maar gelukkig laat een verkeersregelaar ons tussen de processie-gangers door oversteken: dwarsen.
Niet lang daarna zijn we Hasselt uit en steken we het Albertkanaal weer over. Ik krijg een déjà vu als we bij de sluis zijn, we zijn hier al eerder geweest. Marion laat een foto in onze wandelgids zien. Een foto van precies dezelfde sluis, het is alleen niet deze of een eerdere, maar de volgende sluis. De meeste sluizen over het Albertkanaal zien er dus hetzelfde uit.
Aan de andere kant van het kanaal duikt het pad langs de straatweg via een smal pad naar beneden naar het kanaal. We moeten vijfhonderd meter teruglopen aan de andere kant van het kanaal.
Na al deze bebouwing zijn we blij weer door een stuk bos te lopen. Wel even goed nalezen of we goed gaan.
Niet lang daarna lopen we door een onooglijk en overgroeid pad naar een speelterrein.
Dat geeft de jongste onder ons direct een mogelijkheid even te ontspannen, terwijl de ouderen van een dropje genieten.
Het speelterrein ligt in een bosrijk gebied en een paar kilometers lang lopen we tussen varens en onder bomen.
Na anderhalve kilometer steken we een spoorweg over, altijd een mooi foto moment!
We naderen het plaatsje Beerenbroek en komen weer meer in de bewoonde wereld met strikt gescheiden paden voor wandelaars, fietsers en auto’s.
Iets verderop passeren we een meetstation waar een wel heel onwaarschijnlijke temperatuur op wordt weergegeven. Duidelijk een geval van hoge koorts, of zou dit een meetstation zijn die gebruikt wordt om de opwarming van de aarde mee aan te tonen? O jee, een politiek onderwerp aangekaart.
We passeren het Lang Water, een vijver met veel waterplanten.
Vrij kort na de vijver zijn we weer bij het Albertkanaal. We lopen er een kilometer langs en bij de volgende sluis (kijk naar de vorige foto en je ziet hoe die eruit ziet) gaan we de sluis niet op, maar duiken aan de andere kant van de weg via een zandpad naar beneden. Het verkeersbord doet wat nostalgisch aan. Ik kan mij zulke plaatjes van de lagere school herinneren, maar ik ben dan ook de oudste van ons gezelschap.
De laatste kilometer gaat weer door een natuurlijk landschap. De wegwijzer ziet er uit alsof deze ook in 1940 al braaf de weg wees.
Deze laatste kilometer voert ons pad ons ook over een stukje heide. De heide is net begonnen met bloeien. Het is een stille afsluiting van toch weer een geslaagde wandeldag.
Ik heb voor die avond een eetcafé in Tuilt uitgezocht: De Stroobander. Niet ver van de Abdij van Herkenrode. Tuilt is een gehucht met een grasveld als dorpsplein en een eetcafé ernaast. Ik had me er niet veel van voorgesteld en de medewandelaars al gewaarschuwd dat het er misschien niet zo gezellig zou zijn. Het blijkt dat juist deze dagen het Tuiltfeest wordt gehouden. Er staat een grote feestent op het grasveld en het eetcafé zit vol met mensen. Ik kon niet reserveren, maar het is groot genoeg. Een fijne tent met heerlijk eten en een vriendelijke bediening.