Zondag 2 juli 2017
Alhoewel de dag grijs begint, dat hebben we zo’n beetje iedere dag hier, belooft het een mooie dag te worden. Vandaag lopen we het laatste gedeelte van het kustpad wat langs de zuidkust loopt. We beginnen weer bij het verdedigingswerk waar we gisteren geëindigd zijn en lopen tot aan ‘Portelet Beach‘.
De buslijn die ons naar de dichtstbijzijnde halte moet brengen rijdt een lus door de zuidwestelijke punt van het eiland. Onze halte ligt ergens aan die lus. De buschauffeur kent de naam van de halte zoals die in ons gidsje staat niet. Sommige haltes zijn dan ook niets meer dan een plek waar op het wegdek met grote letters BUS gekalkt is. We laten op een kaartje zien waar we heen willen en dan zegt de chauffeur dat hij daar wel langs komt, maar bijna aan het eind van de lus. Nou ja, dat is geen probleem, zo’n lus duurt toch maar maximaal twintig minuten. We rijden mee en zien als een préview vanuit de bus dus al in grote lijnen het landschap waar we straks doorheen zullen lopen. Onze lus begint min of meer bij waar onze wandeling zal eindigen.
Twintig minuten later stappen we, dankzij de navigatie-app op onze smartphone, op precies de goede plek uit de bus. We lopen een klein half uur en zijn weer op de plek waar we gisteren gebleven zijn. We vervolgen onze tocht. Al snel stuiten we op een tijdelijk bord wat ons er op attendeert dat we binnen schietbereik van ‘kleiduiven schieten’ komen. Naast het bord ligt een spuitbus met lucht onder druk en een toeter er aan vast, zo eentje die je ook naar een voetbal wedstrijd mee kunt nemen. Toevallige passanten leggen uit dat je even met de toeter laat horen dat je passeert, dan schieten ze niet (of juist wel…) en wanneer je bij de volgende vlag bent waar ook weer een toeter ligt dan laat je ook daar de toeter horen om aan te geven dat je erdoor bent. We toeteren, wat een venijnig geluid, en lopen door.
Wat verderop hebben we een prachtig uitzicht over het kustpad achter ons. In de verte ligt de wachttoren en de ochtendzon in het oosten doet de golven op het water schitteren.
Wij vervolgen onze weg naar de zuidwestelijke punt van het eiland. Gaandeweg worden de rotsen minder hoog.
Nog één keer loopt het pad langs een steil naar beneden aflopend gedeelte. Wellicht minder hoog, maar niet minder steil.
Het pad loopt bovenover langs velden richting wachttoren ‘MP4 L’Angle‘
Dit is een vrij grote bunker en uit de verte heeft het ook architectonische kwaliteiten, vinden wij.
We naderen de meest westelijke punt van het eiland. In de verte zien we de vuurtoren die de scheepvaart voor de in zee liggende rotsen moet waarschuwen.
We passeren een afweergeschut uit de Tweede Wereld oorlog. Men is net bezig er een nieuw verflaagje op te smeren. Ik begrijp dat het kanon nog regelmatig gebruikt wordt om op herinneringsmomenten een knal te geven.
Het pad daalt nu echt uit de hoogte neer naar de branding voor de kust. De west- en noordkust bestaat niet uit hoge kliffen, maar meer uit rotsige vingers met daartussenin baaien met zandstrandjes.
We passeren een stenen kring genaamd ‘La Table des Pions‘. Deze kring stamt niet uit de oudheid, maar is eerder een paar eeuwen oud. Het is wel een traditionele plek waar volgens volksoverlevering ’s nachts de elfjes samenkomen.
Als we de zuidwest punt achter ons laten zien we Portelet Bay voor ons. Het is een grote baai met stranden en bootjes.
Het is niet alleen de achtergrond die om aandacht vraagt. Het klimaat van Guernsey laat overal planten groeien, op muurtjes en tussen rotsen.
We worden verrast door een mooie Morris Minor. Oplettende kijkers zullen wellicht opmerken dat de chauffeur wel erg vreemd achter zijn stuur zit. In werkelijkheid kwam de auto niet naar ons toe gereden, maar reed omdat de weg te smal was om te keren achteruit naar de hoofdweg toe. We lunchen in ‘The Imperial Hotel‘. Buiten hebben ze geen schaduw, dus nuttigen we onze sandwich met cider maar binnen.
Die middag gaan we op mijn verzoek naar ‘Oatland Village‘. Ik had in een toeristenbrochure gezien dat daar wat mooie steenovens zouden staan. We nemen de bus en lopen een stukje. De steenovens zijn inderdaad het enige wat daar de moeite waard is! Voor de rest alleen souvenir winkels en een midgetgolf baan. Gelukkig vinden we het niet erg zo’n D-tour voor één foto te maken. Er blijft nog tijd genoeg over voor mijn vriendin om te gaan zwemmen bij ons appartement.