Vrijdag – 25 november 2016
De hand schudden van een beroemdheid en een geluidsopname van een krekel en een kikker.
Vandaag reizen we niet veel en zullen rond lunchtijd ons hotel in Ranomafana bereiken.
(Klik op de foto om deze beter te kunnen zien)
Als ik uit mijn huisje kom en naar de eetzaal loop blijkt er een Ringstaartmaki op het terrein rond te scharrelen. Blijkbaar een tam exemplaar die op de een of andere manier in Eva geïnteresseerd lijkt, het dier blijft achter haar aanzitten totdat ze haar huisje invlucht. Het zal wel een mannetje zijn, want het toont in mij geen enkele belangstelling.
(Klik op de foto om deze beter te kunnen zien)
Aanvankelijk rijden we nog door een landschap met heuvels en rijstvelden in de dalen en als terrassen tegen de hellingen.
(Klik op de foto om deze beter te kunnen zien)
Wanneer we even stoppen voor een fotomoment, komen er al snel van alle kanten kinderen aangerend. Uiteraard roepen ze ‘wahasa, wahasa’ en voor we het weten is de bus omringd door kinderen die in ieder geval ‘no fear’ hebben.
Nadat we wat foto’s hebben gemaakt stappen we in de bus en rijden we verder.
(Klik op de foto om deze beter te kunnen zien)
Onderweg stoppen we nog even bij een ‘steenfabriek’. Om de rijstvelden aan te leggen, moet de klei eruit. Men doet de klei in mallen om er rechthoekige briketten van te maken.
(Klik op de foto om deze beter te kunnen zien)
De briketten worden vervolgens in de zon gedroogd.
(Klik op de foto om deze beter te kunnen zien)
En als laatste worden ze in ‘ovengebouwtjes’ tot steen gebakken. We komen veelvuldig dergelijke bouwsels in het landschap tegen en het verklaart waarom in de hoogvlakte relatief veel huizen van steen zijn gemaakt, terwijl in het laagland van west Madagascar de huisjes meestal uit hout en bananenbladeren zijn opgetrokken. Na dit kort oponthoud gaan we verder.
Het heuvellandschap met rijstvelden in de dalen maakt langzaam plaats voor met heuvels begroeide bomen. De weg gaat slingerend omhoog en de bus vordert langzaam. Niet ver van ons hotel rijden we langs de ingang van het onderzoeksinstituut van het National Park. Caroline heeft gehoord dat er mogelijk een lezing over het instituut wordt gehouden. Zij laat de bus stoppen en gaat binnen informeren. Niet lang daarna komt ze weer naar buiten met de mededeling dat zij een afspraak voor 16:00 uur heeft gemaakt.
Eerst lunchen in het hotel: spaghetti bolognaise met iets te weinig saus naar mijn smaak, maar wel lekker. Na de lunch ga ik nog wat lezen in mijn E-Boek, het is nog steeds spannend. Samen met een klein groepje en Caroline stappen we wat later in de bus voor de lezing in en over het onderzoekscentrum. We melden ons bij de hoofdingang, maar daar lijkt niemand iets over een lezing af te weten. Nadat Caroline wat heeft doorgevraagd blijkt er wel een rondleiding door het instituut te bestaan; ook goed wat ons betreft.
[met vriendelijke dank aan Tjaat© voor het beschikbaar stellen van de foto]
Één van de poortwachters brengt ons mee naar een bijgebouw, vraagt ons buiten even te wachten en verdwijnt dan naar binnen om even later met een blanke vrouw van in de veertig weer naar buiten te komen. Ik herken de dame direct van een documentaire die ik, bij wijze van voorbereiding op de vakantie, een paar weken voor vertrek bij mij thuis samen met Eva gezien heb. De documentaire ging geheel over haar en haar levenswerk met en voor Lemuren. Het blijkt Patricia Wright te zijn. Een Amerikaanse biologe en oprichtster van dit onderzoek instituut en het National Park. Ze heet ons hartelijk welkom en vraagt zich ongetwijfeld af wat we hier komen doen, er zijn nog nooit toeristen langs geweest om een rondleiding te vragen. Na dit onverwacht welkom worden we overgedragen aan een lieftallige en kekke Malagassische jongedame die ons in gebrekkig, maar aandoenlijk Engels door het gebouwencomplex zal rondleiden. Er zijn wat jonge biologen uit verschillende landen in het complex aanwezig om onderzoek te doen of stage te lopen.
Na afloop zijn we op tijd terug voor de avondwandeling langs de weg. We zien weer de Muis lemuur en het Giraffenek kevertje die zo klein is (2½ centimeter) dat ik niet eens de moeite doe om mijn kamera te pakken, geef mij maar een grote Lemuur.
Die avond eet ik gebonden groentesoep en verse stukjes fruit. Rond 2 uur ’s nachts word ik wakker van het geluid van een krekel in mijn kamer. Ik besluit er een geluidsopname van de maken. Terwijl het opname apparaat aan staat komt er ook nog het geluid van een kikkertje bij. Omdat mijn huisje vlak aan de oever van een stromende rivier ligt, is op de achtergrond duidelijk stromend water te horen.