Vandaag staat het bezoek aan de beroemde Sossusvlei op het programma. Als je aan Namibië denkt, dan hebben veel mensen deze beelden in gedachten. Een onderdeel van deze dag is het meemaken van de zonsopgang vanaf één van deze rode duinen. Dat betekent om half vijf opstaan omdat de poort om kwart over vijf open gaat en de zon om kwart over zes opkomt.
De opkomende zon doet het zand rood opgloeien:
Met slechts een flauw schijnsel aan de oostelijke horizont bereiken we in het halfduister duin 45. Alle belangrijke duinen zijn genummerd en slechts een aantal zijn vrijgegeven om te beklimmen. Duin 45 is ongeveer honderdvijftig meter hoog en ik begin, net als de rest, met het beklimmen van het duin over de rand. Na ongeveer een kwart op het duin realiseer ik mij dat het best hoog is. Inmiddels wordt het steeds lichter en zie ik meer van mijn omgeving. De duinrand blijkt een smalle richel met aan weerszijden voor mij iets te steil aflopende hellingen. Mij bekruipt een gevoel van hoogtevrees en ik besluit niet hoger te gaan.
Één van de kenmerkende objecten uit de Sossusvlei:
Nadat de zon is opgekomen ontbijten we aan de voet van duin 45. Na het ontbijt gaan we op weg naar ‘death valley’, het meest beroemde onderdeel van Sossusvlei. Omdat het laatste gedeelte tot aan death valley alleen met een 4×4 kan worden afgelegd, laten we Sid achter en huren een 4×4. Het laatste stuk lopen we over de rode duinen naar death valley.
Nadat we alle mogelijkheden van death valley hebben uitgeput, keren we terug naar de camping om onze tenten af te breken en te lunchen.
Na de lunch gaan we weer op pad. Onze tocht zal ons langs ‘Solitair’ brengen. Een tankstation met restaurant en bakkerij waarover een Nederlander het boek met dezelfde titel geschreven heeft. Twee jaar geleden heb ik het boek ook gelezen en er dus onbewuste beelden van gemaakt.
Natuurlijk klopt de werkelijkheid niet met je eigen beelden. Een aantal medereizigers heeft het boek ook onderweg gelezen en wisselen het effect van hun verwachtingen contra de werkelijkheid onderling uit.
Een autowrak bij Solitair:
Na de korte stop bij Solitair gaan we op weg naar de volgende camping. Volgens onze informatie verblijven we vanavond op een bushman camping. De camping blijkt nog in aanbouw en belooft wel mooi te worden. Het landschap is fraai en we krijgen een rondleiding over het terrein door meneer Boesman. Hij is de nieuwe eigenaar en daarom heet het dus de camping van Boesman. Meneer Boesman is gewoon een blanke Namibiër en heeft niets met een ‘bushman’ te maken. Foutje van onszelf en ‘wishfull thinking’ om van de klank een eigen interpretatie te maken.
Meneer Boesman blijkt een aardige man en vertelt ons in het Afrikaans veel over de eigenaardigheden van de omgeving.
Een groene woestijn door de vele regen:
