In de ochtend vertrekken we naar een camping in de Namib woestijn, de oudste woestijn ter wereld. De zon schijnt nu volop met slechts een enkel wolkje hier en daar. Het landschap wordt na zo’n anderhalf uur bergachtig. Rond lunchtijd komen we bij een camping in een prachtige omgeving. We rijden Sid (de overlander) naar onze plek en genieten van een lekkere lunch onder een strak blauwe hemel.
Een dode acacia steekt vel af tegen een diepblauwe hemel:
Het terrein van de camping ligt op ongeveer 1500 meter, waardoor de lucht een prachtig ijle kleur heeft. In de middag lopen we wat rond in de omgeving. Wederom door de vele regen van de afgelopen maanden zijn verschillende wandelpaden onbegaanbaar, zodat we eigenlijk alleen maar in de omgeving kunnen rondlopen.
Deze struik is als een silhouet tegen de steen aangegroeid:
Siziba (de gids) stelt voor om aan het eind van de middag een wandeling langs de vogels te maken en daarna op een rots de zonsondergang mee te maken. Helaas blijkt dat hij met ‘langs de vogels’ letterlijk een grote voliere bedoelt met allemaal vogels; dat is ons te min, wij willen ze in het wild.
Een Afrikaanse zonsondergang volgens het boekje:
We bereiken het uitzichtpunt op de rots en wachten tot de zon ondergaat. Nu is dat eigenlijk een vreemd ritueel, zo’n zonsondergang. Ten eerste is het snel achter de rug omdat de aarde dichter bij de evenaar snel draait en de zon op deze breedtegraad ook min of meer verticaal naar beneden gaat. Juist zo’n half uur nadat de zon is onder gegaan begint de hemel prachtige kleuren te vertonen. Inmiddels lopen we alweer terug naar de camping, als juist de zwart aftekenende bomen tegen de gekleurde hemel prachtige plaatjes oplevert.